/noscript><<
!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
آیکیدو یک هنر رزمی ژاپنی است.
معنای آیکیدو وحدت و آشتی و تجسم قدرت. موسس این ورزش رزمی ( یا هنر رزمی ) موریهه اوشیبا نام دارد وی در سال 1883 در خانوادهای که به جهت داشتن مردان جنگی و استاد در کار با سلاحهای جنگ معروف شده بود پا به عرصه جهان هستی گذاشت پدرش یوروکو استاد شمشیر زنی و نیزه بود که موریهه توانست زیر نظر پدرش تکنیکهای مختلف جوجوتسو - آیکی جوتسو - شمشیر زنی و کار با باتوم رابیاموزد تأثیر گذارترین مربی او سوکاکوتاکوا بود که شخصیتی محکم و با ثبات داشت او مجموعهای از فنون و تکنیک را تحت عنوان رشته دایتو ریو را به او آموزش داد. اوشیبا تأثیرات مبارزه را در حین کار با تاکوا کشف کرد ولی این برای او کافی نبود چرا که او میخواست به جایگاه واقعی بشر دست پیدا کند و البته توانست این جایگاه را به لطف وجود شخصیت دیگری به نام اونیسابورو دگوچی استاد بزرگ تمرینهای سبک جدید شینتو ایست یعنی اوموتو کیو بدست آورد در کنار دگوچی وی توانست تمرینات جدید ( به کار گیری زمزمه و اصوات دعاگونه به صورت ذکر ) به نام کوتو داما را دنبال کند وقتی در سال 1924 دگوچی ژاپن را به قصد مونوگولی ترک کرد و اوشیبا به عنوان محافظ همراه وی بود اوشیبا هرآنچه که از مبارزه میدانست برای مقابله با دستههای راهزنان به کار میگرفت این تجربه بسیار عالی بود و برای اولین بار استاد بزرگ آینده مسیر ویژه خود را پیدا کرد پیش بینی در دل خطر وقتی همه تهدید شده و هراسیدهاند او به جلوتر از خودش مینگرد و میاندیشد کدام مسیرها را باید انتخاب کرد و از کدام باید چشم پوشید در بازگشت به ژاپن اعتقاداتش به یقین رسیده بود و به جایگاه بشر در عالم هستی دست یافته بود و آن را با تمام وجود درک میکرد. برای ایجاد هماهنگی بین تمرینات و اعتقادات فیلسوفانه اش او هنری جدید آفرید آیکیدو به معنای:
وحدت و عشق صلح و آشتی و تجسم قدرت هر بخش از آیکیدو دارای معنایی به شرح ذیل است:
آی : هماهنگی - وحدت - همراهی - همراه شدن
کی : روح - توان - نیروی روحی - قدرت درونی
دو : روش - ساختار - راه
مُریهه اوشیبا، بنیانگذار ورزش رزمی آیکیدو است.
او درسال 1883 در کشـور ژاپن دیـده به جهـان گشود و پس از هشتاد و شش سال عمر در سال 1969 دیده از جهان فروبست. وی درسبکهـای متعددی از جمله جوجیتسـو دارای مدرک بود و همچنین دربکـارگیـری از نیـزه و شمشیـر مهـارتی خـاص داشت. وی با تغییـر و تعـدیل برخی از فنون جوجیتسو، از آنها در آیکیدو استفاده نمود و فنون منحصر به فرد دیگری را نیز درهنر رزمی خود بکارگرفت.
آیکیدو نامی است که او برای هنر رزمی خود انتخاب نمود. این کلمه مرکب از سه جـزء آی، کی و دو میباشد که معنـای اصلـی آنها به ترتیب همـاهنـگی، نیـروی درونی و راه و روش میباشد. تلفظ آی به معنای هماهنـگی، با آی به معنای عشـق یکی است که مـریهه از هر دو آنها، در بینش این هنر رزمی بهره میجسـت.
سال 1883 در تاریخ 14/12 در استان واکایاما شهـر تانابه از پدر و مادری بنام یُرُکو و یوکی بدنیا آمد.
سال 1890 در معبـدی در نزدیکی خانه اش خواندن و نوشتن را در هفت سالگی آموخت.
سال 1896 در سیزده سالگی بمدرسه راهنمائی واکایاماکن دای نی جین چو رفت ولی پس از یکسال منصرف شد.
سال 1897 در چهارده سالگی معلم چورتکـه شد و در اداره مالیات مشغول بکار شد.
سال 1901 در هجـده سالگی کار اداره مالیات را رهـا کرد و برای کار به توکیـو رفت.
سال 1902 در نوزده سالگی مغازهای دایر کرد و به تمرین جـودو پرداخت. بعلت مـریضـی به شهر تـانـابـه بـرگشت و هر روز در کوهستانها خود راقوی میکرد و ازدواج کرد.
سال 1903 در بیست سالگی به خدمت سربازی در اُساکا رفت و آنقدر در کار تیراندازی و شمشیر بازی مهارت داشت که به او پیشوای سربازها میگفتند. از استان اُساکا به استان واکایاما رفت تا در جنگ نی چی رو شرکت کند و مرتب ورزش میکرد.
سال 1909 در بیست و شش سالگی با نظر دولت در باره یکی شدن معابد مخالفت کرد و به پیروزی رسید.
سال 1912 در بیست و نه سالگی از طرف دولت به پیشنهاد شد به هُکای دو برود و او با پنجاه و چهار خانوار به هـکـایـدو منطقه مُن بتسو گون شی را تا کی گِن رفتند.
سال 1914 در سی و یک سالگی در روستای کامی یوبِتسو کارهای زیادی انجام داد و او را شی راتاکی اُ نامیدند.
سال 1915 در سی و دو سالـگی در هتلی در اِن گارو بنام هی ساتا با استاد جودو تاکـدا سـوکـاکو آشنـا شـد و بـه ورزش جـودو پرداخت.
سال 1917 در سی و چهـار سالـگی در روستـای کـامـی یـوبتسـو آتش سوزی بزرگی اتفاق افتاد که او و همراهانش آنرا مهـار کردند.
سال 1918 در سی و پنج سـالـگی یکـی از مقامـات بالای ارتش مُنبِتسو گون در روستای کامی بِتسو شد.
سال 1919 در سی و شـش سالـگی در زمان مرگ پدر مریهه به شهر خود برگشت و در بین راه به کیوتو آیابه رفت و با کسی که حاجت میداد بنام دِگـوچـی اُنـی زابـورُ آشنا شـد
سال 1920 در سی و هفـت سالـگی پس از مرگ پدرش همراه با خانواده اش به کیـوتو آیابه رفت تا در آنجا زنـدگی کند. در آنجـا به ورزش پـرداخت و باشگـاهی بنـام کـلاس وشیبـا را دایـر نمـود.
سال 1922 در سی و نـه سالـگی نـام آی کـی را برای ورزش خـود برگـزید و به دیگـران ابـلاغ کـرد.
سال 1924 در چهـل و یک سالـگی همراه با دِگـوچی انی زابـورو به مغولستان رفت که خیلی سختی کشید.
سال 1925 در چهـل و دو سالـگی به همه گفت که راه آی کی را با جدیت دنبال کنند و در پائیز همان سال بـه دعوت دریـادار تاکِ شیتـا رئیس نیروی دریائی به توکیو رفت تا در آیاماگُشو به تـدریـس آیکیدو بپردازد.
سال 1927 در چهل و چهـار سالـگی همراه خانواده خود به توکیو رفت و خانهای اجاره کرد و همچنین مکـانی اجاره کرد و در آنجا به تمرین پرداخت.
سال 1929 در چهل و شـش سالـگی، معلم ورزش دریا نوردان شد.
سال 1930 در چهل و هفـت سالـگی برای دایـر کردن کـلاسی به مِجی رُشی مُراچی آیی نقـل مـکان کرد و کلاسی دایر کرد که اجـارهای بود در این کلاس کانُ جیگُـرو که خود از جـودو کاران برجستـه بود شـرکـت کرد و فنـون مُـریـهـه را از نـزدیک مشاهـده نمـود.
سال 1931 در چهل و هشت سالـگی در شیـن جـوکـو واکـامـاتسـوچو کلاسی دایر کرد که نامش را کُبوکان قـرارداد و در آنـجا شـاگـردان زیـادی بـدور او جمـع شـدنـد.
سال 1945 در پنجاه و هفـت سالـگی از دولـت بورسیـه میگرفت و مجلس، مکانی بنام زایـدان هُجین کُبوکای را دایر کرد و آی کـی بـوجوتسو را ورزش آی کی نامیـد و در استـان ایبـاراکی محله ایواما کلاسی در بیرون از خانه خـود دایـر کـرد.
سال 1942 در پنجاه و نـه سالـگی ورزش آی کی را آیـکیـدو نامید.
سال 1943 در شصـت سالـگی در استـان ایـبـاراکی محله ایـوامـا معبد آیـکیـدو را سـاخـت.
سال 1952 در شصـت و نـه سالـگی به شهرهای مختلف سفـر کرد و آیکیـدو را گستـرش داد.
سال 1960 در هفتاد و هفـت سالـگی در تلویزیون ژاپن گـواهینـامه شی جو هُشو را در روز بونکا گرفت.
سال 1964 در هشتـاد و یک سالگی (تابستان این سال) از طرف امپـراتـور ژاپن بخاطر آیکیدو، مـدال افتـخار دریافت نمـود.
سال 1966 در هشتـاد و سـه سالـگی از کشـور بـرزیـل از کلیـسـای کاتولیک آپُستُ لیکا اُرتو دُشیا از طرف بالاترین مقام کلیسا بهترین لقب کاتولیک (آپست لیکا اُرتودشیا هـاکشـاکـو) برای او ارسال شد.
سال 1969 در هشتـاد و شـش سالـگی بخاطر کار بزرگی که انجام داده بود (ابداع ورزش آیکیدو) از استاندار واکـایـامـا مـدرک تـانـابـه شیـمییُ شیمین را دریافت کرد و از محله ایواما، ایواماچو مییُ چُمین را گرفت و در بامداد یکی از روزهای سال 1969 ساعت 5 صبح بـدرود حیـات گفت. روز قبـل از فـوت مـدرکی بنام سیگُ ای کونسان تُ زویی هُـشُ را دریـافـت کـرد.
کوهنوردی و صخره نوردی از جمله ورزشهایی است که خیلی ها اون رو به عنوان ورزش سلامتی و تنفس میشناسند ، این رشته ها توسط فدراسیون کوهنوردی نظارت می شوند.
برای اینکه بتوانید بهتر و سالم تر این رشته ورزشی را دنبال کنید باید به نکاتی توجه داشته باشید........
1ـ ایمنی
2ـ اطلاع از تجهیزات و نحوه ی استفاده از آنها
3ـ گره ها و ...............
گره ها:
گره یعنی هر پیچیدگی در یک طناب یا آویز که ایجاد آن تصادفی نباشد.
در این رشته بیش از 3000 گره ثبت شده که یه فرد تنها با یاد گرفتن 5 گره میتواند به دفعات کوهنوردی کند .
1- گره هشت و هشت تعقیب
2- گره دو سر تسمه
3- گره روسی یا پروسیک
4- گره خرگوش
5- گره خفت یا ضامن دوبل و ...............
شما میتوانید بیشتر از این 5 گره را یاد بگیرید اما سعی کنید که گره ها را درست اعمال کنید حتی یک لحظه تردید در مورد یک گره نشان دهنده ی این است که گره اشتباه است!
طناب:
هشدار: هیچ گاه حتی برای امتحان در صعود از یک طناب معمولی استفاده نکنید.
در این رشته دو طناب وجود دارد :
1- طناب استاتیک ( در شوک ها دچار افزایش طول نمیشوند )
2- طناب دینامیک ( در شوک ها دچار افزایش طول میشوند )
صخره نوردی یا سنگنوردی یک ورزش مفرح و پیچیده است که اعتماد به نفس و خلاقیت ورزشکار را بالا میبرد همچنین قدرت دستان و پاها.
ورزشکاران این رشته از آمادگی جسمانی عمومی بالایی برخوردار هستند و بخاطر ایجاد ارتباط نزدیک با طبیعت بویژه با سنگ و سختی آن از روحیه شاداب و پرنشاطی برخوردار هستند. در این رشته خلاقیت و سرعت فکر برای انتخاب مسیر و طرز درست استفاده کردن از تجهیزات بسیار مهم میباشد. همچنین داشتن انعطاف حرکت بر روی دیواره و اعتماد کردن به طناب و تجهیزات و درست استفاده نمودن از گیرههای موجود در دیواره موفقیت در یک صعود را بسیار بالا میبرد.
اصول اولیه کوهنوردی
استفاده از کوهستان و طبیعت زیبایش و لذت بردن از آن نیاز به رعایت اصول و مقرراتی دارد که رعایت هر یک از آنها در تندرستی و سلامتی کوهنورد بسیار موثر است:
1- هرگز تنها به کوه نروید.
2-از مسیرهای عمومی و علامت گذاری شده حرکت نمایید.
3- به خانواده، دوستان، قرارگاهها، و پناهگاهها مسیر کوه پیمایی خود را اطلاع دهید و پس از بازگشت نیز به تمامی کسانی که اطلاع داده اید خبر بازگشت خود را اعلام نمایید.
4- صعود خود را صبح زود آغاز کنید. همیشه طوری برنامه ریزی کنید که وقت اضافی برای استراحت، بازگشت و حوادث پیش بینی نشده داشته باشید.
5- وضعیت هوا را به طور دائم در نظر داشته باشید.
6- برنامه و زمان بندی دقیقی برای کوه پیمایی تنظیم نمایید.
7- همیشه یک سوت و یک چراغ قوه به همراه داشته باشید.
8- قبل از آغاز برنامه اطمینان حاصل نمایید که کلیه امکانات لازم برای کوه پیمایی را به همراه دارید.
9- هرگز از ساک و کیف به جای کوله پشتی استفاده نکنید.
10- قدم ها را با مکث بردارید و در شیبهای تند روی هر پا اندکی استراحت نمایید.
11- کفش و لباس مناسب فصل را بپوشید و همیشه لباس اضافی نیز به همراه داشته باشید.
12- اگر برنامه شب مانی دارید قبل از تاریک شدن هوا اقدام به برپایی چادر و کمپ نمایید.
13- همیشه یک کیف کمکهای اولیه همراه خود داشته باشید.
14- یک کیسه کوچک زباله در کوله پشتی خود داشته باشید و فراموش نکنید که کوه همیشه باید تمیز باشد تا قابل استفاده مجدد برای شما و دیگران باشد.
با یک قدم دم و با قدم دیگر بازدم را انجام دهید ، فراموش نکنید که تنفس را از راه بینی انجام دهید و در شیبهای تند با هر قدم یک دم و یک بازدم انجام دهید
15-طول و سختی مسیر صعود براساس توانایی ضعیف ترین فرد گروه انتخاب شود.
16-افراد گروه در یک برنامه کوه پیمایی باید از آمادگی جسمانی و روانی مناسب برخوردار باشند.
17- افراد گروه نباید اختلاف سنی زیادی با هم داشته باشند و تا اندازه ای یکدل و هم سلیقه و هم اخلاق باشند.
18- هر گروه حداقل باید یک مربی درجه (3) کوه پیمایی به همراه خود داشته باشد.
19- در مسیرهای برفی، از سرخوردن بدون کنترل خودداری نمایید.
20- اگر مشکلی پیش آمد و یک نفر مصدوم در گروه به همراه دارید قبل از اتلاف وقت به طرف پایین حرکت نمایید.
21- کروکی ، نقشه و قطب نما یا G.P.S همراه داشته باشید.
22- اندازه قدمها و گامها به اندازه عرض شانه ها برداشته شود.
23- با یک قدم دم و با قدم دیگر بازدم را انجام دهید و تنفس را از راه بینی انجام دهید و در شیبهای تند با هر قدم یک دم و یک بازدم انجام دهید.
24- هیچ وقت بدون اجازه سرپرست از تیم جدا نشوید.
25- در سربالایی ها و شیبهای تند به صورت زیگزاک حرکت نمایید تا شیب مسیر شکسته شود.
26- در سربالایی و سرازیریها با تمام کف پا راه بروید.
27- از حرکت با بغل پاها در سرازیری ها خودداری کنید.
28- در صعود، همیشه سنگینی خود را به جلو و در فرود سنگینی خود را به عقب متمایل نمایید.
29- قبل از حرکت ابتداء تمرینات ورزشی و حرکات کششی را حتماً انجام دهید.
30- در ابتدا حرکت هر نیم ساعت 10 دقیقه استراحت و سپس زمان حرکت زیادتر و زمان استراحت کمتر می گردد (به ازای هر یک ساعت حرکت 10 دقیقه استراحت نمایید)
31- در هنگام استراحت و حرکت، خوردن آب و تنقلات و شیرینی جات را فراموش نکنید.
32- بعد از توقف ، کوله پشتی و پشت خود را به طرف آفتاب قرار دهید و بلافاصله لباس گرمکن و بادگیر خود را بپوشید.
33- در هنگام حرکت از پوشیدن لباس اضافی خودداری نمایید و هنگام توقف آنها را بپوشید.
34- پاها را روی زمین نکشید بلکه اندکی از زمین بلند کنید و دستها را آزاد نگهدارید.
35- هر 125 قدم حدود 100 متر می باشد و مسافت پیموده شده را می توان به این صورت محاسبه نمایید.
36- در صخره نوردی همیشه 3 نقطه از بدن باید درگیر سنگ باشد.
37- آهسته و منظم حرکت کنید.
38برای شروع کوه پیمایی سعی کنید تابستان و اوایل پاییز را انتخاب کنید.
39- از ریزش و جا به جا کردن سنگ خودداری نمایید.
40- اگر گُم شدید در فرود آمدن از کوه عجله نکنید، با مشورت بهترین راه را پیدا کنید.
41- مسیر صعود را با سنگ چین علامت گذاری نمایید تا در زمان برگشت دچار اشتباه و گُم کردن راه نشوید.
42-زمان فرود اغلب نصف صعود می باشد، با این محاسبه زمان و توان خود را تقسیم بندی نمایید.
منبع: کتاب آموزش کوه پیمایی و کوهنوردی از مقدماتی تا پیشرفته
و در آخر از حضورتان سپاس گذاریم و پیشنهاد میکنیم برای اینکه گره ها را یاد بگیرید کتاب ( گره ها و طنابها برای کوهنوردان ) را تهیه و مطالعه کنید.
بعضی اوقات شما بعد از ورزش، احساس درد عضلانی می کنید. اگر شما چند روز پشت سر هم مسافتی را با سرعت یکنواخت و آهسته ای بدوید، هرگز سریع تر نخواهید دوید یا قوی تر نخواهید شد.
اگر هنگام برداشتن وزنه از زمین، احساس سوزش عضلانی کنید، آن را به زمین می گذارید، در نتیجه روز بعد احساس درد نخواهید کرد ولی قوی تر هم نخواهید شد.
هر نوع پیشرفتی در قوی کردن ماهیچه ها توسط فشار آوردن به آنها (ورزش شدید) و جبران مجدد آن( استراحت) حاصل می شود.
روزی که شما به بیرون از خانه می روید و به شدت ورزش می کنید، باعث می شوید ماهیچه هایتان در طی ورزش احساس سوزش کنند. این سوزش نشان می دهد، عضلات شما در حال تخریب شدن هستند. روز بعد، احساس درد عضلانی می کنید، چرا که ماهیچه ها تخریب شده اند و نیاز به بهبود مجدد دارند. دانشمندان این فرآیند را DOMS یعنی "درد عضلانی تاخیر یافته" می نامند.
حداقل 8 ساعت وقت لازم است تا این درد را احساس کنید. بعد از اتمام ورزش احساس می کنید قوی شده اید، ولی روز بعد، صبح که از خواب بلند می شوید، عضلاتی که ورزش کرده بودند، احساس درد می کنند.
قبلاً گفته می شد افزایش مقدار اسید لاکتیک در ماهیچه باعث این درد می شود، ولی هم اکنون معلوم شده است، اینگونه نیست. بلکه تخریب فیبرهای ( تارهای) عضلانی باعث ایجاد این درد می شوند.
نمونه برداری آزمایشگاهی از ماهیچه در روز بعد از ورزش شدید، نشان داد خونریزی و قطع اتصال فیلامان های ماهیچه( که باعث نگهداری فیبرهای عضلانی می شود) در اثر سائیده شدن آنها بر روی هم در طی انقباض عضلانی، باعث ایجاد این درد می شود.
دانشمندان با اندازه گیری مقدار آنزیم ماهیچه ای بنام CPK (کراتین فسفوکیناز) در خون، میزان تخریب عضلانی را تخمین می زنند. CPK در حالت عادی در ماهیچه وجود دارد ولی هنگام تخریب عضلات وارد جریان خون می شود. ورزشکارانی که بیشترین افزایش CPK خون را بعد از ورزش دارا باشند، بیشتر احساس درد عضلانی خواهند داشت. بر این اساس، محققین نشان داده اند افرادی که علی رغم احساس درد در هنگام ورزش، به عمل خود ادامه می دهند، در روز بعد بیشتر از سایر افراد احساس درد خواهند داشت.
بسیاری از افراد فکر می کنند اگر بعد از ورزش سخت و شدید، سرعت و شدت آن را کاهش داده و خنک شوند، این درد را نخواهند داشت. ولی اینطور نیست. خنک شدن باعث برداشت سریع اسیدلاکتیک از عضلات می شود، ولی همانگونه که گفته شد مقدار اسید لاکتیک نقشی در ایجاد این درد ندارد.
همچنین کشیدن عضلات بعد از ورزش و انبساط آنها، در جلوگیری از این درد نقشی ندارد زیرا این درد در اثر انقباض فیبرهای عضلانی نیست، ولی اگر اینطور بود انبساط عضلات در کاهش درد نقش خواهد داشت.
درد عضلانی بعد از ورزش شدید بایستی به صورت یک راهنما برای انجام تمرینات ورزشی در نظر گرفته شود.
اگر هنگام ورزش شدید در یک روز در ماهیچه هایتان احساس سوزش کردید، دیگر ورزش را ادامه ندهید تا آنها کاملاً آسیب نبینند و مجدداً بعد از مدتی با سرعت و شدت کمتری آن را شروع کنید تا احساس سوزش کنید. این عمل را به همین ترتیب انجام دهید تا احساس کنید عضلاتتان سفت شده اند، سپس ورزش را برای آن روز تمام کنید.
روز بعد بسته به اینکه عضلات شما چقدر درد می کنند، می توانید با سرعت آهسته، ورزش را ادامه دهید یا اینکه اصلاً ورزش نکنید.
ولی هرگز روز بعد آنقدر ورزش نکنید تا دوباره احساس سوزش عضلانی کنید، بلکه بایستی چند روزی به آرامی ادامه دهید تا این احساس درد در شما کاملاً از بین برود.
بیشتر ورزشکاران یک روز ورزش شدید می کنند و بعد از آن تا هفت روز به آهستگی و خیلی ملایم به ورزش خود ادامه می دهند و مجدداً بعد از هفت روز، یک روز به سختی ورزش می کنند.
در کل بایستی گفت تمرینات ورزشی بایستی بصورت چرخشی، یک روز با شدت و بعد از آن مدتی استراحت برای بهبود همراه باشد
منبع : بدلکارن
لقب ادج به معنای (هاشیه)
قد 194 سانتی متر
وزن 150 کیلو گرم
از کانادا.انتاریو.تورونتو
تاریخ ورود به کشتی کج 1998
یار ها زک ریدر و کرت هاوکینز
دوست دختر جدیدش ویکی گوئررو
مربی رن هاتچیسن و سوییت ددی سیکی
افتاخارات ورد هویویت چمپیون و دبلیو دبلیو ای چمپیون و ورد تگ تیم چمپیون و دبلیو دبلیو ای تگ تیم چمپیون و اینتر کنتیننتال چمپیون و دبلیو سی دبلیو یو اس چمپیون و 2001 کینگ آف د رینگ و مانی این د بانک